Zo maar een greep uit de vragen welke op het schoolplein of tijdens speelafspraakjes werden gesteld. Je wist meteen waar de ander het over had, ook al was je geen kenner. Een mening had je altijd. Onderlinge voorkeuren werden uitgewisseld. Voor- en tegens besproken, soms zelfs meningen veranderd. Dat was back in the nineties.
Anno 2017, op de achterbank van de jongensauto tijdens onze familiedag.
Vol verbazing luister ik naar de stroom van namen welke er uit de drie jongensmonden (7, 8 en 9 jaar jong) klinkt. De meest vreemde termen worden er genoemd. ‘Kwebbelcop’ herken ik, die heeft Bonuszoon wel eens eerder genoemd. ‘Enzo Knol’ klinkt ook nog enigszins bekend. Maar verder niets. Helemaal niets.“Wie is jouw favoriete YouTuber?”
Wauw. Opeens voel ik me ‘out of touch’ met de hedendaagse generatie koters. Ik dacht dat ik toch eigenlijk best wel een stoere papa was. Ik doe hartstikke actief mee tijdens het voetballen. Verzin de waanzinnigste verhalen bij het spelen met de lego. Bouw de grootste huizen en delf de langste gangen naar de donkerste grotten bij Minecraft en leid altijd de aanval op een zombie spawner.
Maar wat stelt dat nog voor, als ik totaal geen idee heb wie kwebbelcop is? Of wat hij doet? Oke, hij maakt filmpjes op YouTube, maar wat doet hij daar dan in? Waar heeft hij het over?
Even vraag ik me af of ik me er ook niet in moet gaan verdiepen. Uren lang tientallen filmpjes kijken uit het miljarden-arsenaal van deze online community om toch een idee te krijgen van wat er rondgaat in die koppies. Om mee te kunnen praten tijdens dit soort gesprekken.
Thuis, op een willekeurig voetbalveld.
Ach, weet je? Laat die virtuele helden maar zijn wat ze zijn. Ik ben een echte held, van vlees en bloed. Aaibaar, knuffelbaar, tacklebaar. En ik heet gewoon papa.“Dat is mijn papa, hij is de beste keeper van heel Nederland!”